به گزارش روابط عمومی حوزه علمیه خراسان، کتاب ره توشه ویژه ماه مبارک رمضان 1394 از سوی گروه تأمین منابع معاونت فرهنگی تبلیغی دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم ویژه استفاده مبلغان در مناطق تبلیغی منتشر شد.

این کتاب مجموعه مقالاتی است که به همت گروهی از نویسندگان فاضل و مبلغان موفق به مناسبت ماه شریف رمضان طی 31 مجلس به رشته تحریر درآمده و ضمن تبیین سیره انسان‌ساز حضرات معصومان: در ماه رمضان، مباحث کاربردی و گوناگونی را در منظر مبلّغان گرامی ترسیم نموده است.

آنچه ره‌توشه ماه رمضان امسال را از سال‌های گذشته متمایز ساخته، برخورداری از ویژگی‌های ذیل است:

ـ موضوعات و مباحث ارائه‌شده، از تنوع بیشتری نسبت به سال‌های پیش برخوردار می‌باشد.

ـ مطالب مقالات با توجه به نیازهای روز و در راستای حل برخی از معضلات و مشکلات جامعه به رشته تحریر در آمده است؛ ازاین‌رو، از مبلغان گرامی خواهشمندیم مطالب ارائه‌شده در این کتاب را محور سخنرانی‌های خویش قرار دهند.

ـ هر مقاله با عنوان «مجلس» و به صورت کاربردی و همسو با فضای منبر تنظیم گردیده تا مبلّغان گرامی استفاده بهتری از مباحث این مجموعه ببرند؛ البته مبلّغان عزیز باید به این نکته مهم توجه داشته باشند که هنگام ارائه مطالب، شرایط زمانی و اوضاع منطقه تبلیغی خویش را نیز در نظر بگیرند تا نتایج مطلوب‌تری به دست آید.

ـ استفاده و ارائه مطالب و تجربیات سخنران‌های شناخته‌شده و بنام کشور، از دیگر ویژگی‌های مفید و ارزنده ره‌توشه امسال به شمار می‌رود.

ـ افزون بر اینها، در انتهای این اثر، مطالب بسیار مفید و کارآمد دیگری نیز برای مبلّغان در نظر گرفته شده که از آن جمله می‌توان به: خاطرات و تجربیات تبلیغی، رخ‌دادها و مناسبت‌های ماه مبارک رمضان و کتاب‌شناسی توصیفی ماه رمضان اشاره کرد.

برای دریافت فایل کتاب کلیک نمایید.

لینک دانلود

 برخی رویدادها و مناسبت ها اگر چه سالیان سال از رخداد آن می گذرد اما یادآوری و بزرگداشت آن ها، درس ها، پندها و تجربه هایی را برای انسان گوشزد می کند که خالی از لطف نیست. تاریخ انقلاب اسلامی ایران نیز از اینگونه رخدادها خالی نیست و می توان گفت در طول 37 سال عمر انقلاب، اتفاقات و رویدادهایی رخ داد که گاهی موجب خوشنودی و گاهی مایه تأسف بود که موجب تنومندی بیشتر درخت انقلاب و پهناوری شاخ و برگ شد.

یکی از رویدادها که می توان آن را تلخ ولی تجربه ای مفید و ارزشمند قلمداد کرد، فتنه سال 1388 بود که پس از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری دهم رخ داد.

در طول چند ماهی که این فتنه بروز کرد و در طول آن شاهد ریزش ها و رویش های انقلاب بودیم، یکی از هوشمندانه ترین سخنرانی ها و خطابه های آن زمان، خطبه نماز جمعه 29 خرداد 1388 بود که توسط رهبر معظم انقلاب ایراد شد.

در این خطبه، نکاتی وجود دارد که بی گمان در صورت رعایت بند بند این سخنان، آتش فتنه در همان روزهای نخستین آن خاموش می شد. نکته ای که نباید از یاد برد این است که مخاطب رهبری نه فقط نامزدهای شکست خورده که تمام گروه های سیاسی اعم از اصولگرایان و اصلاح طلبان بودند.

رهبر فرزانه انقلاب اسلامی در خطبه دوم نماز که بارها با تکبیر و ابراز احساسات مردم همراه شد، در تبیین و تشریح مسائل گوناگون مربوط به انتخابات، خطاب به «ملت، نامزدهای ریاست جمهوری و نخبگان، فعالان سیاسی»، و نیز سران برخی دولت‌های مستکبر غربی، مطالب جداگانه‌ای مطرح کردند.

اکنون و در سالگرد سخنان رهبر انقلاب مقتضی است به برخی از رهنمودهای مقام معظم رهبری که در رفتار سیاسی بعضی نخبگان، احزاب و گروه ها مغفول مانده است، بپردازیم.

همه باید قانون را فصل‌الخطاب بدانند 
بلافاصله پس از انتخابات نامزدهای شکست خورده به اعتراض به نتایج انتخابات پرداختند و این اعتراضات را به خیابان ها کشاندند. امری که تا ماه ها پس از انتخابات ادامه داشت و حتی شاهد برخی اقدامات در 25 بهمن 89 یعنی پس از گذشت بیش از یک سال و نیم از انتخابات بودیم. این در حالی است که مقام معظم رهبری در آن خطبه ها تاکید کرده بودند: «در سخنرانی اول فروردین، به دوستان خوبمان در داخل تذکر دادم که حرف دشمن درباره تقلب را تکرار نکنند چراکه بیگانگان درصددند اعتمادی را که نظام با مسئولان و عملکردش در طول سی سال بدست آورده، زیر سؤال ببرند.»

ایشان همچنین با تأکید بر اینکه «مردم در قضیه انتخابات حقا و انصافا به بهترین وجه به وظیفه خود عمل کردند»، گفتند: « سیاسیون و کسانی که به نحوی مرجعیتی برای بخشی از افکار عمومی دارند باید خیلی مراقب رفتار و گفتار خود باشند؛ زیرا با اندکی افراط گری آنها، دامنه افراط گری در بدنه مردم به مراحل حساس و خطرناکی خواهد رسید که خود آنها نیز نخواهند توانست ابعاد آن را جمع کنند. اگر نخبگان سیاسی بخواهند قانون را زیر پا بگذارند، خواسته یا ناخواسته، مسئول خون‌ها، خشونت‌ها و هرج و مرج‌ها خواهند بود.»

ایشان با تأکید بر اینکه «این آقایان باید به مسئولیت کارهای خود در نزد خداوند فکر کنند»، خاطرنشان کردند: «برادران، آخرین وصایای امام بزرگوار را به یاد بیاورید که می‌گفت همه باید قانون را فصل‌الخطاب بدانند.»

هر 4 نامزد متعلق به نظام اند
این اما تنها نکته مغفول مانده نیست. برخی پس از انتخابات ریاست جمهوری دهم تعدادی از نامزدهای انتخاباتی را مخالفان نظام، ورشکستگان سیاسی، عامل صهیونیست و ... خواندند.

این در حالی است که رهبر معظم انقلاب در خطبه های نماز جمعه 29 خرداد 88 در آن مقطع هر 4 نامزد انتخاباتی را متعلق به نظام خوانده و از شکل گیری جریانی که منجر به خط کشی غیرواقعی شود، جلوگیری کردند و فرمودند: «یکی از نامزدها، رئیس جمهور خدوم، پرکار، زحمتکش و مورد اعتماد است، یکی دیگر 8 سال نخست وزیر خود بنده بوده است، نامزد دیگر فرمانده سپاه و از فرماندهان اصلی دفاع مقدس است و نامزد دیگر هم دو دوره ریاست مجلس بوده است؛ بنابراین همه این آقایان از عناصر نظام و متعلق به نظام هستند و رقابت آنها برخلاف تبلیغات خباثت‌آمیز رسانه‌های صهیونیستی، آمریکایی و انگلیسی، رقابت درون نظام است.»

اگر چه رفتار سیاسی برخی از این نامزدها در ماه های پس از انتخابات کارنامه خدمات آنها به نظام را به طور اساسی زیر سوال برد.

حضرت آیت الله العظمی خامنه ای همچنین در بخش دیگری از سخنانشان رقابت‌های کاملاً آزاد و جدی نامزدها در دوران تبلیغات انتخابات از جمله مناظره‌های شفاف و صریح تلویزیون را یادآور شدند و افزودند: «رقابت‌های شدید 4 نامزد محترم انتخابات، رقابت جریان‌های متعلق به نظام اسلامی بود اما رسانه‌های متعلق به صهیونیست‌های خبیث با دروغ‌پردازی محض سعی می‌کنند این رقابت‌ها را دعوا میان مخالفان و طرفداران نظام جلوه دهند.»

عزیزان من! 22 خرداد یک حماسه بود
رهبر معظم انقلاب، این انتخابات برگزار شده را پیروزی بزرگی برای ملت ایران دانستند و برپایی فتنه را تلخ کرد این پیروزی عنوان کردند و ابرازداشتند: عزیزان من! ملت ایران! 22 خرداد یک حماسه بود. این حماسه، تاریخی شد، جهانی شد. اگرچه بعضی از دشمنان ما در اطراف دنیا خواستند این پیروزی مطلق نظام را، این پیروزی حتمی را، به یک پیروزی مشکوک و قابل تردید تبدیل کنند. حتّی بعضی خواستند این را به یک شکست ملی تبدیل کنند! خواستند کام شما را تلخ کنند و نگذارند بالاترین نصاب مشارکت جهانی را دنیا به نام شما ثبت کند. خواستند این کارها را بکنند؛ اما به نام شما ثبت شد. نمیشود آن را دستکاری کرد.

مناظره ها ادامه پیدا نکرد
بخش دیگری از سخنان مقام معظم رهبری که کمتر از جانب مسئولین مورد توجه قرار گرفته است، توصیه ایشان به ادامه مناظره ها بود. حضرت آیت‌الله العظمی خامنه‌ای ادامه مناظره‌ها در سطوح مدیریتی را خوب و ضروری دانستند و گفتند: باید با حذف عیوب و نکات منفی مناظره‌ها، آنها را ادامه داد تا همه افراد و مسئولان خود را در معرض نقد و انتقاد و پاسخگویی ببینند.

رهبر انقلاب اسلامی، در تبیین نکات منفی مناظره‌ها، به ایجاد کدورت و کینه، تکیه بر شایعات، ضعف جنبه منطقی مباحث و احساساتی و عصبانی شدن طرفین مناظره اشاره کردند و با ابراز ناخرسندی از این عیوب افزودند: متأسفانه برخی مواقع مناظره‌ها حالت تخریبی پیدا می‌کرد و به سیاه نمایی افراطی خدمات دولت فعلی و در مقابل، سیاه‌نمایی عملکرد دولت‌های قبلی کشیده می‌شد و در میان طرفداران نامزدها التهاب و نگرانی ایجاد می‌کرد.

هر دوطرف مقصر بودند
نکته مهم دیگری که رهبر معظم انقلاب در خطبه های نماز جمعه 29خرداد 88 به آن اشاره کردند این بود که دو طرف مناظره مقصر بودند آن چنان که یادآور شدند که در مناظره ها یک طرف به رئیس جمهور قانونی کشور، صریح‌ترین و خجالت‌آورترین اهانت‌ها و تهمت‌ها را بیان می‌کرد و اخلاق و قانون و انصاف را زیر پا می‌گذاشت و طرف دیگر هم، با اقداماتی مشابه، کارنامه درخشان 30 ساله انقلاب را کمرنگ جلوه می‌داد و شخصیت‌هایی که عمرشان را در راه نظام صرف کرده‌اند زیر سؤال می‌برد و اتهاماتی را که در مراجع قانونی اثبات نشده است، بیان می‌کرد.

زورآزمایی خیابانی صحیح نیست
حضرت آیت‌الله العظمی خامنه‌ای در بخش دیگری از سخنانشان با اشاره به اینکه «زورآزمایی خیابانی بعد از انتخابات در واقع به چالش کشیده شدن اصل انتخابات و مردم‌سالاری است»، تأکید کردند: «از همه می‌خواهم به این روش غلط خاتمه دهند که اگر خاتمه ندهند مسئولیت تبعات و هرج و مرج آن، برعهده آنها خواهد بود.»

ایشان همچنین افزودند: این تصور هم غلط است که بعضی خیال کنند با حرکات خیابانی، یک اهرم فشاری علیه نظام درست میکنند و مسئولین نظام را مجبور میکنند، وادار میکنند تا به عنوان مصلحت، زیر بار تحمیلات آنها بروند. نه، این هم غلط است. اولاً تن دادن به مطالبات غیر قانونی، زیر فشار، خود این، شروع دیکتاتوری است. این اشتباه محاسبه است؛ این محاسبه ‏ی غلطی است. عواقبی هم اگر پیدا کند، عواقبش مستقیماً متوجه فرماندهان پشت صحنه خواهد شد. اگر لازم باشد، مردم آنها را هم در نوبت خود و وقت خود خواهند شناخت.

... ای سید و مولای ما!
«یک خطاب آخری هم عرض کنم به مولامان و صاحبمان، حضرت بقیةاللَّه (ارواحنا فداه): ای سید ما! ای مولای ما! ما آنچه باید بکنیم، انجام میدهیم؛ آنچه باید هم گفت، هم گفتیم و خواهیم گفت. من جان ناقابلی دارم، جسم ناقصی دارم، اندک آبروئی هم دارم که این را هم خود شما به ما دادید؛ همه‏ی اینها را من کف دست گرفتم، در راه این انقلاب و در راه اسلام فدا خواهم کرد؛ اینها هم نثار شما باشد. سید ما، مولای ما، دعا کن برای ما؛ صاحب ما توئی؛ صاحب این کشور توئی؛ صاحب این انقلاب توئی؛ پشتیبان ما شما هستید؛ ما این راه را ادامه خواهیم داد؛ با قدرت هم ادامه خواهیم داد؛ در این راه ما را با دعای خود، با حمایت خود، با توجه خود، پشتیبانی بفرما.»

                                                                                                                                                                             روابط عمومی حوزه علمیه خراسان  

روابط عمومی حوزه علمیه خراسان/ آشنائی دیرین و همسن و همشهری بودن، به آیت الله سید جواد علم الهدی امکان شناختی دقیق از شهید آیت الله سعیدی را داده که در تمام این گفت و گوی صمیمانه به چشم می خورد.

در ابتدای بحث مختصری از سابقه آشنایی خودتان با آیت الله شهید سعیدی بفرمایید.
متشکرم از شما که یاد و خاطره ثبت می کنید حالات و زندگی عزیز مرا و قدیمی ترین دوست مرا در مراحل روحانیت و اینکه این شهید مظلوم در میان شهدای عزیز، بالاخص روحانیت شناخته شود و باعث افتخار حوزه علمیه باشد. آشنایی من با ایشان به مناسبت آن است که ایشان هم مشهدی هستند و من هم مشهدی الاصلم و دوران طلبگی من و ایشان بعد از طاغوت اول، یعنی 1321 شروع شد. در آن موقع من هم در مدرسه بالاسر مشهد طلبه بودم که الان به صورت دارالولایه و جزو آستان قدس است و در آن زمان تولیت آن مربوطه به آیت الله حاج سید علی علم الهدی، پدر بزرگوار من بود و این عزیز، آقای حاج سید محمدرضای سعیدی، روحانی زاده و پدرشان از موثقین منبری ها و محدثین حوزه شهر مشهد بودند و ایشان هم در مدرسه دو درب که الان بخش خواهران در آنجا تدریس می شود و نزدیک آستان قدس رضوی و متصل به صحن آزادی است، طلبه بودند. وجه مناسبت خیلی نزدیک است و هم شغلی اقتضا می کرد که با هم دوست باشیم.

در سال 1326 متفقین به تدریج از خراسان رفتند و من و برادرم آیت الله حاج سید محمد علم الهدی به عزم قم حرکت کردیم تا پایان تحصیلات ما در قم باشد. کمتر از یک سال در قم بودیم که آقای حاج سید محمد رضای سعیدی و آیت الله حاج شیخ ابوالقاسم خزعلی هم به قم هجرت کردند. معمول است که در حوزه های علمیه، محصلین علوم حوزوی به مناسبت آنکه سعی می کنند با همشهری ها و هم دیاران خود انس بگیرند، سعی دارند که خانه هایشان به هم نزدیک باشد، بنابراین در اولین فرصتی که من توانستم در بخش مبارک آباد قم خانه ای بسازم، ایشان هم سال بعد از آن در جوار منزل من، منزلی را تهیه فرمودند و تشریف آوردند. خانواده من با خانواده ایشان انس گرفتند و تقارن سنی و تقارن درسی، موجب انس و الفت و صمیمیت ما و خانواده هایمان شد.

از سال 1335 که وارد حوزه علمیه آیت الله العظیم بروجردی شدم، ایشان هم تشریف آوردند و در تمام دوران حیات آیت الله بروجردی، هم من و هم مرحوم سعیدی در درس ایشان حضور داشتیم. ما سعادت داشتیم درس فقه و درس اصول حضرت استاد آیت الله العظمی خمینی را درک کنیم و از سال 31 محضر مبارک ایشان در درس خارج مشرف می شدیم. هم قرب محل زندگی و هم همشهری بودن و هم همدرس بودن و هم سنخیت اخلاقی ما باعث شد که جلسات بسیار مفیدی داشته باشیم. ما در درس امام (ره)، هم مباحثه بودیم. مباحثه با ایشان به فضل پروردگار طول کشید تا آن روزی که هر دو گریان شدیم. یک روز صبح بود و در منزل من با یکدیگر مباحثه می کردیم که ناگهان در شهر قم صدا بلند شد. اشک، ناله، فرار، دویدن ها و خبر دادند که امام را برای بار دوم بردند که بعد معلوم شد امام را به بورسا تبعید کرده اند. این موجب شد که هم چشم ایشان گریان شود و هم من در فراق استاد گریستم. کتاب را به هم گذاشتیم و گفتیم برای همیشه مباحثه ما تمام شد. ایشان سعی می کردند راهی پیدا کنند که به بخش اعلامیه های امام کمک کنند و خبر رسانی های لازم انجام شوند؛ از این جهت ایشان در مسافرت هایی که می رفتند به طور مخفیانه از نظرها، راه امام را پیگیری می کردند.

چه مسافرت هایی می رفتند؟
مسافرت کویت بود، بیشتر مسافرت آبادان بود، بعد هم که از ایشان دعوت کردند که بروند تهران، مسجد موسی به جعفر (ع) خیابان غیاثی، ایشان صلاح دانست که بیاید تهران، بلکه بتواند بیشتر دنبال کار حضرت امام را بگیرد.

از دوران تحصیلتان با ایشان چه خاطراتی دارید؟
خاطرات دوران درسی آن بود که ایشان از یک حافظه سرشاری برخوردار بود، استعداد خوبی داشت و علاقه فوق العاده ای به حضرت بقیه الله الاعظم (عج) داشت. وقتی متوسل می شد هم خود مثل باران اشک می ریخت و هم دیگران را می گریاند. فراق امام هم برایش بسیار تلخ و سخت گذشت. ما محصلین مشهدی دوره ای داشتیم و گاهی در منزلمان دور هم جمع می شدیم، به مناسبتی که به ایشان گفته می شد درباره امام چیزی بگوید، واقعاً از خود بیخود می شد و از خدا آرزوی مرگ می کرد و نفس برایش تنگ بود، به همین دلیل بود که ایشان از سال 41، از شش ماه بعد از فوت آیت الله بروجردی، از اولین دیداری که با امام داشت تا آن روزی که امام را بردند، ناظر نزدیک همه وقایع بود. او به امام علاقه عاشقانه ای داشت. در عین حالی که طبع شوخ و بانمکی داشت، بسیار متعصب و جدی هم بود.

در مسئله درس خاطره ای را بگویم. ایشان چون مشهدی الاصل بود، حوزه مشهد را خوب درک کرده بود. اساتید گذشته حوزه مشهد، طلاب و فضلا را از خواندن مباحث فلسفه پرهیز می دادند؛ ایشان هم فی الجمله همان روحیه را داشت. امام قدس الله سره از این قضیه آگاه بودند. معمول امام آن بود که صبح های چهارشنبه بعد از درس فقه، درس اخلاق می گفتند؛ عصرهای چهارشنبه هم درس اخلاق می گفتند. خرداد ماه بود و هوای قم خیلی گرم شده بود. بحث «لاضرر» که از بحث های خیلی قوی امام است به پایان رسید؛ سپس امام فرمودند: «خسته شدم، هوا هم گرم است. خوب است درس را تعطیل کنیم.» مرحوم شهید سعیدی کنار من نشسته بود، با صدای بلند گفت: «حاج آقا!» (آن روزها ما تعبیرمان از استاد عظیم الشأن، حاج آقا بود.) یک مقداری موعظه مان کنید تا ما آدم بشویم.» روی آن لطافت طبعی که داشت، این حرف را زد. امام لبخندی زدند و فرمودند: «شما آدم نمی شوید!» سپس با لحنی جدی وارد بحث شدند. الحمدالله اکثر مباحث اخلاق ایشان توی ذهنم هست. ایشان فرمودند: «آقایان! عهدی است بین شما و بین رب العالمین. اگر به آن عهد وفادار نباشید، روی رستگاری را نخواهید دید. بدانید هر استاد و برزگ و مؤلف و مصنفی، هر اعتقاد فلسفی یا عرفانی که دارد، برای خودش اصطلاحاتی دارد. ممکن است اصطلاحات آن مؤلف و مصنف به مذاق ما خوش نیاید.» همه ما مشهدی ها فهمیدیم که امام دارند به چه موضوعی اشاره می کنند، چون این معنا از مشهد و خراسان خودمان و از علمایی که دنباله این بحث ها را داشتند و تفکرشان بعدها به عنوان «مکتب تفکیک» شهرت پیدا کرد، در ذهن ما بود. ایشان ادامه دادند: «هر عارفی برای اشعار خودش اصطلاحاتی دارد؛ نباید او را برای این اصطلاحات متهم کرد که خدای نکرده اعتقاد او از اعتقاد صدیقین جداست. اگر کسی نسبت به اساتید گذشته که ما سر سفره علمی آنها نشسته ایم، تصور سویی داشته باشیم. نسبت بین او و خدا قطع می شود؛ راه اصلاح و سعادت بر او بسته می شود؛ حجاب آسمان بر او منکشف نمی شود و او به جایی نمی رسد. گاهی گفته شده است که در اسفار صدرالمتألهین، جملاتی در الهیات و در بحث معاد که در جلد نهم در بحث روح و معاد به طور مفصل آمده، کلماتی گفته و شنیده شده و بدون دقت جملاتی مشهور شده». در اینجا استاد یک مقداری صدایشان را بردند بالا و فرمودند: «و ما ادراک ما ملاصدرا؟ والله صدرالمتأهلین معتقد به معاد جسمانی و روحانی با هم بود.» این از فرمایشات حضرت امام صادق (ع) در ذیل بحث «دلائل الصدیقین» است که در جلد نهم هست که پارسال کل آن را درس دادم. امام ادامه دادند: «سزاوار نیست اگر کسی درست مطالعه نکرده و احیاناً مطلبی را درنیافته، العیاذ بالله زبان به اهانت بگشاید. پیامد بسیار تلخی دارد.» و بعد دنباله سایر موعظه هایشان را گرفتند. مرحوم شهید سعیدی سرش را پایین انداخت و رفت توی فکر و بعد به ما گفت که برای استاد نوشته ام: «خدا می داند که ما قصد تعلیم داریم. نه قصد ایراد. ما کوچک تر از آنیم که به عقاید بزرگان ایرادی داشته باشیم. قصد ما قصد تعلیم است تا اینکه خداوند به ما مرحمت کند و واقعیت ها را به ما بنمایاند».

امروز با تسلطی که بر فضای حوزه دارید، آن روز شهید سعیدی را چگونه می بینید، یعنی مرتبت علمی ایشان را چگونه ارزیابی می کنید؟ آیا ایشان جزو طلبه های مبارز، باسواد و قوی محسوب می شدند یا خیر؟
ایشان از استعداد و حسن دریافت مبنا از استاد، خصوصیت لطیفی داشت. هیچ کس به اندازه کسی که با انسان مباحثه می کند، این معنا را درک نمی کند. ایشان با دیگران هم مباحثه داشته، ولی با من درس امام را مباحثه می کرد و من این معنا را خوب درک می کردم.

میزان معلومات ایشان را با خاطره ای از امام عرض کنم. از روز اولی که امام بحث اصول را از ابتدای مباحث الفاظ شروع کردند تا آن سالی که یک روز چهارشنبه در ماه اردیبهشت ماه، بحث اصول امام تمام شد، حدوداً هفت سال طول کشید. همچنان که من افتخار نوشتن درس امام را داشتم، آیت الله خزعلی هم همین طور، آیت الله جنتی هم همین طور، آقای سعیدی هم می نوشتند که الان نوشته هایشان را مسلماً آقازاده هایشان دارند. وقتی درس اصول امام شد، عصر بود و مسجد سلماسی بودیم. بحث که تمام شد، امام فرمودند: «من نکته ای را به آقایان بگویم. دوره اصول را کامل نشستید و اکثر شما هم نوشتید. من می گویم دیگر بعد از این، درس ها را ننشینید و به دنبال استنباط بروید، سعی کنید، بحث کنید، نوشته ها را بخوانید و استنباط حکم شرعی کنید.» آقای سعیدی هفت سال را که هیچ، دوره بعد را هم نشست و دوره طهارت درس امام را که چهار سال طول کشید، ایشان نوشته است. دوره فقه مکاسب ایشان را که باز هفت سال طول کشید، آقای سعیدی نوشته و هر چه درس آقای بروجردی بوده، همه را نوشته. بعد از پیروزی انقلاب آیت الله موسوی اردبیلی به من فرمودند: «بیا در کار قضاوت با ما همکاری کن.» عرض کردم: «من حوزه علمیه دارم؛ درس طلبگی می دهم؛ چهار پنج خیریه را لازم است که رسیدگی کنم؛ مشاغلم زیادند؛ پشتیبانی جنگ را بر خودم واجب می دانم که به این مسافرت ها بروم. من معذورم.» ایشان فرمودند: «دلیل این پیشنهاد را می دانید؟ دلیلش این است که رفتم خدمت امام و عرض کردم قاضی هایی که من به آنها اعتماد علمی داشته باشم، در اطراف من کم هستند.» امام فرمودند: «شاگردان من که ده سال دوره درس مرا دیده اند، قطعاً مجتهدند.» و آقای سعیدی بیش از ده سال در درس امام حضور داشت و همه درس ها را هم نوشته بود. این میزان علمی ایشان است، اما تألیفی از ایشان در دست ما نیست و معلومات و علمیت هم که با تألیفات شناخته می شود. آن نوشته ها در دست ما نیست و باید در دست آقازاده هایشان باشد.

آقای سعیدی انسان شایسته و بایسته ای بود. بسیار متواضع بود و ادعائی بر این معنا نداشت و ابداً این مسائل را در جایی عنوان نمی کرد. تهران که تشریف آورد، با همه علمای تهران رفت و آمد داشت و آنچه را که وظیفه خود می دانست که در غیبت امام کمک کند و فکر امام را ترویج بدهد، دریغ نمی کرد. او به طرق مختلفی برای امام پول می فرستاد و در این زمینه ها سعی بلیغ داشت.

آیا در تهران درس و بحثی هم داشتند؟
علی الظاهر داشت، منتهی من چون نبودم اطلاعی ندارم. ایشان که به تهران آمد، ما قم بودیم. من تهران نمی آمدم و ممنوع المنبر بودم و دستم بسته بود. دو ماه بود که به تهران آمده بودم که ایشان شهید شد.

اگر از این دو ماه خاطره خاصی را به یاد دارید، ذکر بفرمائید.
ایشان ممنوع المنبر بود و فقط گاهی بین دو نماز، مسائلی را می گفت. فشار رژیم خیلی زیاد بود. مرا که به ساواک قم می بردند. بعد می آمدم و با آقای فلسفی مشورت می کردم و ایشان می گفت: «الان اوضاع بسیار وخیم است. رعایت کنید که گرفتار نشوید.»

آقای سعیدی مجلس زنانه ای را تشکیل داد و نوشته هایی را که داشت. مخصوصاً درباره سرمایه گذاری آمریکا در ایران، به بعضی از خواص بانوانی که خودشان مسئول اداره جلسه بودند، یا در مسجد و منزل تحویل می داد. منزل ایشان نزدیک مسجد بود. آقای سعیدی به من می فرمود که نوشته ها را در کاغذهای کوچکی توسط این بانوان، برای افراد می فرستم. یک بانویی که بعدها در مکه به من برخورد، آن روزها دائماً می آمد و گریه می کرد که یکی از نوشته ها را به من بدهید. آقای سعیدی امتناع می کرد. سه بار و چهار بار کسانی را می آورد که اثبات کند قصد سوئی ندارد، ولی در واقع مأمور ساواک بود و نامه ایشان را برد و به دستگاه داد و همان هفته آقای سعیدی را گرفتند.

پس ماجرای لو رفتن ایشان به این شکل بوده است؟
بله، از طریق یک مأمور زن. اما من این را از کجا فهمیدم و این زن را کجا دیدم؟ مرا به عنوان روحانی حج دعوت کردند. در تهران ممنوع المنبر بودم، اما می گذاشتند که به حج مشرف بشوم، ولی در آنجا مأموران ساواک هم مراقب بودند که من نتوانم فعالیت سیاسی کنم. از مکه آمدیم مدینه. خانم های محترمه آمدند و گفتند: «یک خانمی هست که خیلی خودش را می زند و موهایش را می کند وصورتش را سیاه کرده است». گفتم: «آدم دل گرفته ای است و کنار قبر پیغمبر (ص) و قبرستان بقیع دلتنگی می کند که حاجتش را بگیرد.» بعد دو تا از خانم ها آمدند و گفتند «نمی توانم. من یک سید مظلوم را که چندین بچه داشت، از بین بردم.» بعد که اصرار کردیم گفت: «نامش سعیدی بود. آن نامه ای را که در میان خانم ها پخش می کرد گرفتم و به ساواک دادم و او را گرفتند». یادم هست شهید سعیدی را که گرفتند، عزیزان ما خدمت آسید احمد آقای خوانساری رفتند، ایشان وساطت کردند. من خدمت آسید مهدی سلمی که با دستگاه ارتباط داشت، رسیدم و التماس کردم: «شما که با دستگاه آشنا هستید، نگذارید این فرزند پیغمبر (ص) از بین برود. ما هیچ خبری از او نداریم». هیچ فایده ای نکرد. حتی وساطت آقای خوانساری هم اثر نکرد.

خاتمه عرضم از ایشان آن است که جنگ که شروع شد و ما شروع کردیم به پشتیبانی جنگ، شبی ایشان را خواب دیدم. صورت هم را بوسیدیم. گفتم: «آقا جان! وصیتنامه ات گم شده!» ایشان فرمود: «لای کتاب های من است.» بعدها گفتند که مثل اینکه آن را پیدا کردند. به ایشان گفتم: «یقین دارم که شما رفتی بهشت. به من بگو اینها با چه شکنجه ای تو را از بین بردند؟ آمپول هوا بود؟ خفگی بود؟ غذای مسموم به تو دادند؟» گفت: «نپرس. یکی از اینها بود.» گفتم: «تو که رفتی پیش جدت. من چه کنم که بتوانم بیایم؟» گفت: «اگر سه تا از خانه های صدام را بتوانی خراب کنی، می آیی پیش من.» ما بار بستیم و رفتیم و از این خمپاره ها هم انداختیم، ولی چنین سعادتی نصیب ما نشد.

شمه ای از شهادت ایشان هم نقل بفرمایید.
این خبر که به ما رسید، آقای خزعلی و آقای جنتی تشریف آوردند منزل ما و آنجا یک صورت تلگرافی درست کردیم و به آقای سید مهدی طباطبایی که در مشهد بودند، تلگراف زدیم که اگر آب دستت هست، بگذار زمین و بیا تهران. ایشان آمدند و رفتیم پشت سرشان نماز خواندیم. همشیره و بچه هاش را در آغوش گرفت و واقعاً هم از آن روز همت کرد و ایستاد و هنوز هم ایستاده است. در مورد شهادت آیت الله سعیدی، آقای متبحری نامی چسبیده به مسجد مغازه ای داشت و او برای من نقل کرد که به من تلفن شد که بیا و آقای سعیدی را تحویل بگیر. می گفت من رنگم پرید و قلبم می خواست بایستد. به خودم گفتم دست کم پسر بزرگ آقای سعیدی، آسید محمد را خبر کنم. رفتم در خانه و آسید محمد را سوار کردم و رفتم. گفتند ماشین را در فاصله دور پارک کنید. بعد رفتیم جنازه را تحویل گرفتیم و ما را سوار آمبولانس کردند.
ما هیچ بیرون را نمی دیدیم و نمی دانستیم ما را کجا می برند. وقتی پیاده شدیم، دیدیم بیرون قم، قبرستان وادی السلام است. در غسالخانه را بستند و کسی را راه ندادند. وقتی جنازه را لخت کردیم، دیدیم از گردن تا شانه و تا پهلوی او سیاه و کبود است. البته از ما یک تعهد کتبی گرفتند که اگر این قضایا را برای کسی نقل کنید، هر چه دیدی از چشم خودتان دیدید. وقتی غسل را تمام کردند، نماز خواندیم و ایشان را در وادی السلام دفن کردیم.

---------------------------------------------------------------------

منبع: ماهنامه شاهد یاران، شماره 32